- Tak, oczywiście. Mam zaprojektować dla ciebie kostium kąpielowy, który będzie zakrywał trochę więcej niż normalnie. - Dzięki czemu Maggie uzyska na ciele nietypowy biało-brązowy wzorek - ostrzegła Stacey. - Wiecie, ta cała rozmowa jest... - Jessica już miała powiedzieć „głupia", gdy ugryzła się w język. Czemu nagle to spotkanie zaczęło ją niecierpliwić? Skąd to poczucie, że powinna być gdzieś indziej i robić coś innego, chociaż nie miała pojęcia, gdzie i co? Może to po prostu podenerwowanie, spowodowane wyjazdem na konferencję. Zobaczyła, że do ich stolika zbliża się Bobby Munro, wysoki i przystojny brunet, najnowszy chłopak Stacey, pracujący zresztą razem z Seanem. W pierwszej kolejności skinął głową zwierzchnikowi. - Panie poruczniku. - Bobby, wydawało mi się, że dziś wieczorem masz jakąś dodatkową robotę - zdziwiła się Stacey. - Tak, ale właśnie byłem tuż obok, więc postanowiłem wpaść i życzyć Jessice miłej podróży. No i oczywiście zobaczyć ciebie. - Stanął za plecami Stacey, nachylił się, pocałował ją w czubek głowy, a potem spojrzał na Jessicę. - Uważaj na siebie, dobrze? Jęknęła. RS 16 - Przecież to tylko konferencja! Miała ogromną ochotę spytać pozostałych, czy też czują się obserwowani, ale powstrzymała się, w końcu Sean był świetnym gliniarzem, gdyby cokolwiek zauważył lub choćby wyczuł, na pewno by o tym powiedział. Widocznie wytrąciła ją z równowagi perspektywa wyjazdu do Rumunii. Bobby pomachał im ręką i odszedł, a kiedy zostali sami, Sean pochylił się nad stołem. - Wydajesz się wyjątkowo spięta jak na osobę, która po prostu jedzie na konferencję. W sumie nic dziwnego, to jednak obcy kraj! - Nie jadę przecież do dżungli, Rumunia to cywilizowany kraj. - Ktoś z nas powinien jechać z tobą. Jessica machnęła ręką. - Nie mów głupstw. - Ale ja bym mog... - zaczęła Stacey. - Nie, wolę, żebyś tu została i wszystkiego dopilnowała. Przesadzacie, ja tylko jadę na konferencję. - A jednak jesteś ogromnie spięta - stwierdził Sean. - Może chcesz jednego? - Nie jestem spięta - warknęła, co natychmiast uświadomiło jej, że musi być spięta, skoro bez powodu naskakuje na przyjaciela. - Przepraszam, ja po prostu... - Popatrzyła na przyjaciół i nagle poczuła, że nie może dłużej z nimi siedzieć. Wstała i udała, że ziewa. - Nie pogniewacie się, jeśli pójdę? Jutro wylatuję i chyba jestem tym trochę przejęta. - Wiedziałem, że się martwisz tą podróżą. RS 17 - Nie, nie martwię się, to tylko lekkie podenerwowanie. Powinnam już iść do domu. - Szkoda, że nie jedziesz na prawdziwe wakacje - stwierdziła Stacey. - Przydałyby ci się, jesteś przepracowana, dzisiaj wieczorem widać to po